Ze kondigen een warme dag aan, temperaturen tot 92° F (33 °C). Warm genoeg om eens op het strand te gaan zitten. We trekken naar Dauphin Island een eiland juist buiten de baai van Mobile.
De beste plaats om te weten te komen wat je zeker niet mag wissen en wat je moet weten over de plaatselijke reglementering is in het bezoekerscentrum. Een vriendelijke oude dame vertelt ons dat het eiland 11 mijl lang is en dat de publiek toegankelijke stranden in het Westen liggen. Voor het eerst zien we overal fietsers en aan hun grimassen te zien, kunnen ze niet appreciëren waar ik mijn auto heb geplaatst. Het is maar bij het wegrijden dat ik na enkele honderden meters iets zie dat op een fietser trekt en op de zijstrook is geverfd. Waar we onze wagen kunnen parkeren om op het strand te wandelen blijft voorlopig een raadsel. Overal zijn wel inhammen, maar dat zijn ofwel privé opritten ofwel straten waar parkeren op de verharde weg verboden is.
Na een vijftal mijlen zien we een aantal wagens stilstaan. Oef, hier staat er een duidelijk teken dat wij hier mogen parkeren. Zonnebril en klakje op en we kunnen ons nestelen in het fijne witte zand. Overal staan er aan beide zijden van de smalle landengte huizen op palen. Sommigen tot aan de hoogwaterlijn. Moet mooi zijn in de zomer, maar toch niet ideaal bij een grote storm. Na een uur hou ik het voor bekeken. Het zweet loopt mij langs alle kanten van het lijf.
Tijd voor een frisse pint en iets voor te eten. In de Pelican Buffet kunnen we beiden krijgen, hoewel ook hier weer de Amerikaanse wetgeving de dingen eigenaardig heeft geregeld. Op de bovenverdieping is de bar en onder is het restaurant. Gelukkig regelt de Schotse Vicky dat we in de bar kunnen genieten van een fris biertje en onze lunch, Gumbo (soep van krab en garnalen) voor Colette en een Po Boy (broodje van gefrituurde garnalen) shrimp voor mij. Het geanimeerd gesprek over Belgisch bier en de slechte Engelsen krijgen we er gratis bij.
Als stewardes bij Pan Am was ze gestationeerd in Miami. Ze ontmoette hier een Amerikaan waarmee ze trouwde. Haar Schots accent is ze wel niet kwijt geraakt.
We hadden een aangename dag en mochten nog een foto met haar nemen ter herinnering.
Bekijk de foto's op Picasa.
Na een vijftal mijlen zien we een aantal wagens stilstaan. Oef, hier staat er een duidelijk teken dat wij hier mogen parkeren. Zonnebril en klakje op en we kunnen ons nestelen in het fijne witte zand. Overal staan er aan beide zijden van de smalle landengte huizen op palen. Sommigen tot aan de hoogwaterlijn. Moet mooi zijn in de zomer, maar toch niet ideaal bij een grote storm. Na een uur hou ik het voor bekeken. Het zweet loopt mij langs alle kanten van het lijf.
Tijd voor een frisse pint en iets voor te eten. In de Pelican Buffet kunnen we beiden krijgen, hoewel ook hier weer de Amerikaanse wetgeving de dingen eigenaardig heeft geregeld. Op de bovenverdieping is de bar en onder is het restaurant. Gelukkig regelt de Schotse Vicky dat we in de bar kunnen genieten van een fris biertje en onze lunch, Gumbo (soep van krab en garnalen) voor Colette en een Po Boy (broodje van gefrituurde garnalen) shrimp voor mij. Het geanimeerd gesprek over Belgisch bier en de slechte Engelsen krijgen we er gratis bij.
Als stewardes bij Pan Am was ze gestationeerd in Miami. Ze ontmoette hier een Amerikaan waarmee ze trouwde. Haar Schots accent is ze wel niet kwijt geraakt.
We hadden een aangename dag en mochten nog een foto met haar nemen ter herinnering.
Bekijk de foto's op Picasa.
0 reacties:
Een reactie posten