Vandaag is het de eerste dag dat er geen regen wordt voorspeld. Door de regen moesten we ons programma aanpassen. Vandaag bezoeken we dan ook eerst het Mobile Carnival Museum. Het is enkel geopend op woensdag in de periode dat wij in Mobile vertoeven.
Jennie is onze gids en is eigenaardig genoeg de enigste persoon in het museum die geen lid is van een carnavalgezelschap. De Franse brachten hun traditie van Mardi Gras (Vette dinsdag) mee toen ze Mobile stichten. Ze kennen al een soort van Carnaval optocht sinds 1703. Ook rassenscheiding kan je in de carnavalgezelschappen terugvinden. Je hebt de Mobile Carnival Association voor de blanken en de Mobile Area Mardi Gras Association voor de kleurlingen. Elk hebben ze hun eigen Koning en Koningin evenals een Jeugd Koning en Koningin.
In het museum kan je allerlei outfit's van vroeger en voornamelijk nu bekijken. Aan hun sleep wordt bijna tien maanden gewerkt. Op het einde van de carnavalperiode wordt in tegenstelling tot in Europa de Koning en Koning niet gekozen. Je wordt hiervoor gevraagd. Het is dan ook een hele eer en enkel weggelegd voor de welstellenden. Het gerucht gaat dat de volledige outfit (Kleed of kostuum, sleep, kroon en scepter) meer kost dan een middelgrote wagen. Enkel tijdens de burgeroorlog, WO I en WO II was er geen carnavaloptocht.
Na de burgeroorlog, toen de Noordelijken het hier voor het zeggen hadden, mocht het ook niet. Maar het bloed kruipt waar het niet mag gaan. In 1866 verkleedde Joseph Stillwell Cain zich in Chief Slacabanarinico en verzamelde iedereen die het aandurfde om mee te gaan in een optocht. Ter ere van hem werd er vanaf de jaren zeventig halt gehouden aan zijn graf op de plaatselijke begraafplaats. Een dubbelganger van hem komt hem dan herdenken. Door de overweldiging van volk op de begraafplaats, mocht van de gemeente enkel nog familie zijn graf bezoeken tijdens de carnavalperiode. In 1974 stond er voor de bewaker een dame in rouwkleren die beweerde zijn weduwe te zijn. Het jaar daarop stonden ze er met dertien. Enkele jaren later stonden er op eens ook13 maitressen. Het is een kleine gezelschap van 30 personen die deze traditie in ere houden. Niemand is echter zeker dat de 13 weduwes en 13 maitressen wel echt vrouwen zijn. Ze dragen niet allemaal rokken en hun stemmen klinken niet allemaal hoog.
In de namiddag reizen we af naar Biloxi, een kuststad aan de Golf van Mexico. Hier bracht Jefferson Davis, de eerste en enigste president van de Zuidelijken zijn laatste levensjaren door in het huis "Beauvoir".
Hoe het gebeurd is, weten we niet, maar vanmorgen is Colette verkeerd uit de wagen gestapt en heeft ze in haar rug een spier verrokken. In- en uitstappen is pijnlijk, zelfs wandelen is pijnlijk. We beslissen dan maar om terug te keren en haar rug te laten behandelen.
Bekijk de foto's van Mobile en Biloxi op Picasa.
Jennie is onze gids en is eigenaardig genoeg de enigste persoon in het museum die geen lid is van een carnavalgezelschap. De Franse brachten hun traditie van Mardi Gras (Vette dinsdag) mee toen ze Mobile stichten. Ze kennen al een soort van Carnaval optocht sinds 1703. Ook rassenscheiding kan je in de carnavalgezelschappen terugvinden. Je hebt de Mobile Carnival Association voor de blanken en de Mobile Area Mardi Gras Association voor de kleurlingen. Elk hebben ze hun eigen Koning en Koningin evenals een Jeugd Koning en Koningin.
In het museum kan je allerlei outfit's van vroeger en voornamelijk nu bekijken. Aan hun sleep wordt bijna tien maanden gewerkt. Op het einde van de carnavalperiode wordt in tegenstelling tot in Europa de Koning en Koning niet gekozen. Je wordt hiervoor gevraagd. Het is dan ook een hele eer en enkel weggelegd voor de welstellenden. Het gerucht gaat dat de volledige outfit (Kleed of kostuum, sleep, kroon en scepter) meer kost dan een middelgrote wagen. Enkel tijdens de burgeroorlog, WO I en WO II was er geen carnavaloptocht.
Na de burgeroorlog, toen de Noordelijken het hier voor het zeggen hadden, mocht het ook niet. Maar het bloed kruipt waar het niet mag gaan. In 1866 verkleedde Joseph Stillwell Cain zich in Chief Slacabanarinico en verzamelde iedereen die het aandurfde om mee te gaan in een optocht. Ter ere van hem werd er vanaf de jaren zeventig halt gehouden aan zijn graf op de plaatselijke begraafplaats. Een dubbelganger van hem komt hem dan herdenken. Door de overweldiging van volk op de begraafplaats, mocht van de gemeente enkel nog familie zijn graf bezoeken tijdens de carnavalperiode. In 1974 stond er voor de bewaker een dame in rouwkleren die beweerde zijn weduwe te zijn. Het jaar daarop stonden ze er met dertien. Enkele jaren later stonden er op eens ook13 maitressen. Het is een kleine gezelschap van 30 personen die deze traditie in ere houden. Niemand is echter zeker dat de 13 weduwes en 13 maitressen wel echt vrouwen zijn. Ze dragen niet allemaal rokken en hun stemmen klinken niet allemaal hoog.
Hoe het gebeurd is, weten we niet, maar vanmorgen is Colette verkeerd uit de wagen gestapt en heeft ze in haar rug een spier verrokken. In- en uitstappen is pijnlijk, zelfs wandelen is pijnlijk. We beslissen dan maar om terug te keren en haar rug te laten behandelen.
Bekijk de foto's van Mobile en Biloxi op Picasa.
0 reacties:
Een reactie posten