Gisteren was het hoofdthema van de dag de Kieswet, vandaag gaat het over rassenscheiding. Na een korte wandeling langs de boord van de Alabamarivier bezochten we het Rosa Parks Museum. Spijtig genoeg mochten we hier geen foto's nemen tijdens de begeleide toer.
In het eerste gedeelte werden we in een tijdbus geplaatst, waar ze ons terug brachten naar het begin van de 19de eeuw. Dit om ons duidelijk maken dat hoewel de grondwet vermeldt dat iedereen gelijk is er toch een verschil werd toegestaan tussen blanken en kleurlingen. In het diepe zuiden werd het houden van kleurlingen als slaven als een recht beschouwd. Na de burgeroorlog werd dit principe wel afgeschaft, maar in het Zuiden bleef dit toch regel. Dit konden ze realiseren door een aantal wetten in te voeren die de rechten van de kleurlingen beperkten. Zo mochten zij niet naar dezelfde cinema's gaan, waren er gescheiden publieke drinkplaatsen, moesten de kleurlingen vanachter op de bus zitten, ... Ondanks verschillende rechtszaken besliste het Hooggerechtshof dat de federale overheid niet het recht had om deze discriminerende wetgeving te verbieden, zolang de Staten er voor zorgden dat iedereen van dezelfde faciliteiten kon genieten. Met andere woorden "Gescheiden maar gelijk".
Het tweede gedeelte liet ons de tijdsgeest van de jaren 50 ervaren en zaten we midden in de reconstructie van de opstand van Rosa Parks. Deze 42-jarige kleurlinge besloot op 1 december 1955 in een overvolle bus haar plaats niet af te staan toen de buschauffeur haar dit op vraag van een blanke opdroeg. De politie werd erbij gehaald en zij werd gearresteerd. Enkele dagen later werd ze in bijf minuten schuldig bevonden en veroordeeld tot het betalen van een boete. Alhoewel ze zeker niet de enigste was die tegen deze wetgeving in opstand kwam, was haar geval de druppel die de emmer liet overlopen. Een aantal verenigen, waaronder deze van Martin Luther King, riepen op tot het boycotten van de busfirma. Bij de onderhandelingen ging het in de eerste plaats niet om het afschaffen van de discreminatie, maar wel om een menselijkere behandeling, te weten het niet moeten afstaan van je zitplaats als je al zat in een overvolle bus. De burgemeester en de busfirma wilden echter niet toegeven; de 'wet is de wet' was hun argument en ze daagvaarden de kerkgemeenschappen die de boycot steunden. Gedurende dertien maanden verloor de busfirma hierdoor gemiddeld 3.000 dollar per dag. De kerkgemeenschappen konden voldoende geld inzamelen om in te staan voor een georganiseerd transport systeem met eigen wagens om iedereen naar hun werk te vervoeren. Dit leidde tot eigenaardige situaties; vele blanken hadden kleurlingen om hen in het huishouden te helpen (kinderoppas, kamermeisjes, keukenpersoneel, ...) en het waren dan de vrouwen die met hun eigen wagen hun huishoudhulpjes gingen ophalen en terugbrengen. De boycot eindigde pas toen het Hooggerechtshof naar aanleiding van de veroordeling van vijf andere personen die dezelfde wet hadden overtreden als Rosa Parks, besliste dat scheiding op een bus ongrondwettelijk was. Van toen af mochten kleurlingen op het gemeenschappelijk vervoer in Alabama zitten waar ze wilden en moesten ze hun plaats niet meer afstaan aan een blanke. Het principe "Gescheiden maar gelijk" was echter nog niet verdwenen: kleurlingen moesten nog altijd op de voor hen voorziene plaats wachten op deze stadsbus. Het zou nog 8 jaar duren tot discriminatie in openbare gelegenheden zou verboden worden.
Na ons lunchpakket bezochten we enkele plaatsen in Montgomery waar alles in 1955 had plaats gevonden: zoals de Dexter Avenue King Memorial Baptist Church en het Dexter Parsonage Museum. De onweerswolken stapelden zich ondertussen op boven het Alabama Capitol en tegen dat we aan het Dexter Parsonage Museum kwamen, werden alle registers opengetrokken. We waren juist op tijd binnen. Dit Museum was de verblijfplaats van de 26-jarige dominee Martin Luther King in de jaren 50. Hij woonde hier enkele jaren met zijn gezin. Het huis werd gerestaureerd zoals zij er toen woonden. Ook hier was het niet toegelaten om foto's te nemen. Het eigenaardigste wat wij te weten kwamen, was dat hij een kettingroker was.
In het eerste gedeelte werden we in een tijdbus geplaatst, waar ze ons terug brachten naar het begin van de 19de eeuw. Dit om ons duidelijk maken dat hoewel de grondwet vermeldt dat iedereen gelijk is er toch een verschil werd toegestaan tussen blanken en kleurlingen. In het diepe zuiden werd het houden van kleurlingen als slaven als een recht beschouwd. Na de burgeroorlog werd dit principe wel afgeschaft, maar in het Zuiden bleef dit toch regel. Dit konden ze realiseren door een aantal wetten in te voeren die de rechten van de kleurlingen beperkten. Zo mochten zij niet naar dezelfde cinema's gaan, waren er gescheiden publieke drinkplaatsen, moesten de kleurlingen vanachter op de bus zitten, ... Ondanks verschillende rechtszaken besliste het Hooggerechtshof dat de federale overheid niet het recht had om deze discriminerende wetgeving te verbieden, zolang de Staten er voor zorgden dat iedereen van dezelfde faciliteiten kon genieten. Met andere woorden "Gescheiden maar gelijk".
Het tweede gedeelte liet ons de tijdsgeest van de jaren 50 ervaren en zaten we midden in de reconstructie van de opstand van Rosa Parks. Deze 42-jarige kleurlinge besloot op 1 december 1955 in een overvolle bus haar plaats niet af te staan toen de buschauffeur haar dit op vraag van een blanke opdroeg. De politie werd erbij gehaald en zij werd gearresteerd. Enkele dagen later werd ze in bijf minuten schuldig bevonden en veroordeeld tot het betalen van een boete. Alhoewel ze zeker niet de enigste was die tegen deze wetgeving in opstand kwam, was haar geval de druppel die de emmer liet overlopen. Een aantal verenigen, waaronder deze van Martin Luther King, riepen op tot het boycotten van de busfirma. Bij de onderhandelingen ging het in de eerste plaats niet om het afschaffen van de discreminatie, maar wel om een menselijkere behandeling, te weten het niet moeten afstaan van je zitplaats als je al zat in een overvolle bus. De burgemeester en de busfirma wilden echter niet toegeven; de 'wet is de wet' was hun argument en ze daagvaarden de kerkgemeenschappen die de boycot steunden. Gedurende dertien maanden verloor de busfirma hierdoor gemiddeld 3.000 dollar per dag. De kerkgemeenschappen konden voldoende geld inzamelen om in te staan voor een georganiseerd transport systeem met eigen wagens om iedereen naar hun werk te vervoeren. Dit leidde tot eigenaardige situaties; vele blanken hadden kleurlingen om hen in het huishouden te helpen (kinderoppas, kamermeisjes, keukenpersoneel, ...) en het waren dan de vrouwen die met hun eigen wagen hun huishoudhulpjes gingen ophalen en terugbrengen. De boycot eindigde pas toen het Hooggerechtshof naar aanleiding van de veroordeling van vijf andere personen die dezelfde wet hadden overtreden als Rosa Parks, besliste dat scheiding op een bus ongrondwettelijk was. Van toen af mochten kleurlingen op het gemeenschappelijk vervoer in Alabama zitten waar ze wilden en moesten ze hun plaats niet meer afstaan aan een blanke. Het principe "Gescheiden maar gelijk" was echter nog niet verdwenen: kleurlingen moesten nog altijd op de voor hen voorziene plaats wachten op deze stadsbus. Het zou nog 8 jaar duren tot discriminatie in openbare gelegenheden zou verboden worden.
Na ons lunchpakket bezochten we enkele plaatsen in Montgomery waar alles in 1955 had plaats gevonden: zoals de Dexter Avenue King Memorial Baptist Church en het Dexter Parsonage Museum. De onweerswolken stapelden zich ondertussen op boven het Alabama Capitol en tegen dat we aan het Dexter Parsonage Museum kwamen, werden alle registers opengetrokken. We waren juist op tijd binnen. Dit Museum was de verblijfplaats van de 26-jarige dominee Martin Luther King in de jaren 50. Hij woonde hier enkele jaren met zijn gezin. Het huis werd gerestaureerd zoals zij er toen woonden. Ook hier was het niet toegelaten om foto's te nemen. Het eigenaardigste wat wij te weten kwamen, was dat hij een kettingroker was.
Bekijk meer foto's op Picasa.
