Ons fotoboek

Tijdens onze rondreis van 4 weken door Alabama, Mississippi en Louisiana hebben wij een 1.500 foto's getrokken. Het is dan ook een huzarenstukje geworden om daaruit een selectie te nemen die representatief was voor wat wij allemaal bezocht en beleefd hebben.

Het resultaat is de onderstaande fotoboek. Veel kijkplezier.

Read More

Nabeschouwing

Vier weken rondreizen in het Diepe Zuiden was een grote gok. Onze Amerikaanse vrienden verklaarden ons gek om naar Alabama en Mississippi te gaan. Volgens hen is het er wreed warm en is er niets te zien. Maar om onze eindbestemming Louisiana te bereiken, moesten we door beide Staten passeren. Het is er inderdaad heel warm, we hadden alle dagen minstens 28 °C, maar een aantal dagen werden we ook getrakteerd op een onweer om u tegen te zeggen. Kort, maar krachtig. Veel klank en lichtspel en bakken regen in een kort tijdsbestek. Een half uur later zag je er niets meer van en liep het zweet van je lichaam af. 

Er is wel degelijk iets te zien in het Diepe Zuiden. Zij die de gok durven nemen om het Diepe Zuiden te bezoeken, kunnen we het een en ander aanbevelen dat zeker de moeite is om te bezoeken. Let wel, wij beseffen goed dat niet iedereen dezelfde mening is toe gedaan en misschien in andere onderwerpen is geïnteresseerd. Bekijk naast onze aanbeveling zeker eens de website van deze plaatsen en lees de ervaringen van andere bezoekers op Tripadvisor.

Eén ding kunnen we iedereen aanraden: het lokale eten. Ga het niet eten in een restaurant van een keten, maar wel in een eetgelegenheid waar de lokale bevolking en het werkvolk hun lunch nuttigt. Het kost wat moeite om al de benamingen van de gerechten te ontcijferen, maar je zal het je niet beklagen. Ook niet in je buidel, een lunch kan je makkelijk vinden tussen 20-30 dollar voor twee personen, frisdrank inbegrepen. Houd er rekening mee dat de proporties Amerikaanse maten hebben en je dus zeker niet met een lege maag van tafel komt.

In de drie staten die wij bezochten, kunnen we zeker de Capitolen en de Oude Capitolen aanbevelen. Ze zijn gratis te bezoeken, meestal met een gids en het zijn pareltjes van architectuur. De Amerikanen houden in deze gebouwen nogal van grandeur. Zij die tijdens hun rondreis plannen om meerdere van deze Capitolen te bezoeken, moeten weten dat er een boekje bestaat waar ze bij je bezoek een stempel in plaatsen. Dit zijn wij maar te weten gekomen in Montgomery, Alabama. Wij hadden er ondertussen al 10 bezocht.

Alhoewel Colette en ik zeker niet hetzelfde idee hebben over wat we zeker moeten bezoeken en doen we elk een toegeving, de één wat meer dan de ander, vonden wij beiden dat je in Alabama zeker het Mobile Carnival Museum moet gezien hebben. Je krijgt een persoonlijke rondleiding waarbij alle aspecten van hun wijze van carnaval viering aan bod komen. Talrijke mensen hebben er een voltijdse betaalde job om de praalwagens en kostuums klaar te maken. 

Anderhalf uur rijden ten Noorden van Birmingham bevindt zich het Jesse Owens Memorial Park te Danville. Het ligt op de plaats waar hij geboren is, in het midden van nergens. Het museum is klein, maar de video over zijn persoonlijke gewaarwording tijdens de Olympische Spelen en in het bijzonder zijn persoonlijk band met een Arische Duitser: Luz Long zullen ons steeds bijblijven. Ik dacht dat ik veel over deze periode wist, maar dit bleek daar toch even anders te zijn. 

Voor de liefhebbers van tuinen kunnen we je zeker de Botanische tuin van Birmingham aanbevelen en in het bijzonder hun Japanse tuin. Het kan misschien niet tippen aan de Anderson Japanese Garden te Rockford, Illinois of Longwood Gardens te Kennett Square, Pennsylvania, maar het is wel gratis. Houd er wel rekening mee dat juni niet de ideale periode is om tuinen te bezoeken in het Diepe Zuiden. Het is er dan gemiddeld rond de 30°C. De bloemen en planten zien daar ook van af, juist zoals wij.

In Mississippi hebben wij de Golf kust, Natchez, Vicksburg en de hoofdstad Jackson bezocht. Vicksburg is zeker de moeite waard om te bezoeken. Hun muurschilderingen zijn één voor één pareltjes van kunst die daarenboven nog de geschiedenis van de stad vertellen. Het nationaal park is enkel de moeite om te bezoeken in de weekends omdat vrijwilligers dan demonstraties geven van de verschillende wapens en -technieken die werden gebruikt tijdens de burgeroorlog. Het aangename is dat ze het niet alleen tonen, maar dat een Parkwachter gelijktijdig een didactische uiteenzetting geeft. 

Wil je landhuizen bezoeken van voor de burgeroorlog, dan moet je Natchez bezoeken. Deze stad werd grotendeels gespaard tijdens de burgeroorlog. Het probleem is dat je er ettelijke kunt bezoeken en dat je zorgvuldig op voorhand moet beslissen welke je gaat bezoeken. Niet in alle huizen mag je foto's nemen en wanneer je er meerdere wenst te bezoeken, ga je redelijk in je buidel moeten tasten. Wij hebben er dan ook voor geopteerd om enkel Melrose te bezoeken. Dit huis word beheerd door de National Park Service en het is een Parkwachter die de uitleg verstrekt.

Onze hoofdbestemming was New Orleans, Louisiana. Wij hadden grote verwachtingen van deze stad, maar eigenlijk was het Frans kwartier te New Orleans een grote tegenvaller. Je mag er wel met een pint in je hand op straat rondlopen, maar de reuk van urine, braaksel en paarden uitwerpselen moet je er wel bijnemen. We zijn er geweest en hebben het gezien, maar dit gedeelte van New Orleans is geen tweede bezoek waard. Gelukkig verzeilden we die dag op het Creole Tomato Festival waar we een aantal plaatselijke gerechten konden nuttigen en Colette er in slaagde om de kookboek van een lokale chef door hem te laten signeren. We hadden ons beperkt tot het bezoeken van het oostelijk gedeelte van Louisiana en kijken er nu achteraf met een goed gevoel naar terug. 

De need for speed om mee te varen met een Airboat is vervuld. Erg ecologisch kan je het misschien niet noemen, alhoewel we toch ervan overtuigd waren dat de bestuurder/gids begaan was met en een goede praktische kennis had van de fauna en flora. Ter compensatie hebben we enkele dagen later een ecologische gidsbeurt ondernomen waar de nadruk lag op het overbrengen aan en het bewust maken van de bezoekers van de ecologische waarde van de moerasgebieden. 

Een goede aanbieder van deze rondritten is een andere uitdaging. De niet-commerciële kan je moeilijk bereiken; ze hebben wel een website, maar je kan niet via deze weg boeken. Deze mensen regelen alles met hun gsm. Wij hebben dit ter plaatse laten regelen door ons hotel en dit verliep vlot en goed. Voor zij die zich zorgen maken over de muggen, kan ik je persoonlijk laten weten dat je op de rondvaarten op de moerassen er geen last van zult hebben. De libelle's doen hun werk uitstekend.

Het National WWII Museum te New Orleans is zeker te overwegen om te bezoeken. Je kan er gemakkelijk heel de dag in doorbrengen. Kan je de periode van je verblijf zelf vastleggen, zorg dan dat je eerst hun website consulteert om te zien welke show in de Stage Door Canteen plaats vindt. 

Wij bezochten zo de Andrews Brothers, een muzikale parodie op de Andrews Sisters. Er is keuze genoeg en je hebt zelfs de mogelijkheid om vóór de show ter plaatse te dineren. Blijf na de show nog wat slenteren voor je de zaal verlaat. Je krijgt dan de gelegenheid om de artiesten te ontmoeten en samen met hen te poseren voor de foto.

Voor de tuinliefhebber raden we een bezoek aan Longue Vue House and Gardens aan. De eigenaars van dit landhuis hebben een deel van de tuin aangelegd met als inspiratie het Alhambra te Granada. 

Tussen New Orleans en Baton Rouge, de hoofdstad van Louisiana, kan je meerdere plantages bezoeken. Ook hier is het moeilijk het kaf van het koren te scheiden. Wij opteerden na het consulteren van verschillende bronnen om de Laura Plantation te bezoeken. Het is een Creoolse suikerplantage. De memoires van de laatste eigenaars werden terug gevonden en dit laat hen nu toe een accuraat beeld aan de bezoekers te geven hoe het toen toeging op zo een plantage.

Zij die ons al enkele jaren volgen, vragen zich nu natuurlijk af, welk gedeelte wij volgend jaar op ons verlanglijstje hebben staan. Colette en ik hebben het hier al over gehad. Enkele weken voordat wij vertrokken naar het Diepe Zuiden hebben we het graf van een Amerikaanse sergeant die tijdens de Eerste Wereldoorlog overleed en begraven ligt op het Flanders Field American Cemetry te Waregem geadopteerd. Sgt Willis Burnworth werd geboren te Bremen, Ohio. Het is onze bedoeling om zijn levensverhaal zo goed en kwaad mogelijk te reconstrueren. Hoe we dit gaan combineren met een toeristische rondrit is een verhaal voor volgend jaar.

Read More

Dag 26 - Dawsonville

De dag begint met een lichte teneur. Via het thuisfront vernemen we dat een jonge militair in het weekend overleden is aan zijn verwondingen van een moto-ongeval. Op vraag van de familie zal de uitvaartplechtigheid met laatste militaire eer plaats vinden. Ik had het ergens aangevoeld want ik had tegen mijn voornemen in om enkel op de woensdagen en de zaterdagen mijn militaire mailbox te openen, toch mijn e-mails gecheckd. De nodige contacten werden gelegd met de eenheid van de overledene en ik kon zoals verwacht rekenen op Gilbert, mijn collega die het nodige doet als ik afwezig ben. Gelukkig verstaat Colette dit en geeft ze mij de tijd om de nodige schikkingen te treffen zodat de uitvaartplechtigheid sereen en goed kan verlopen.

Dit betekende dat we wat later uitgezet zijn. Niet dat dit een zwaar beladen dag zou worden. De laatste dag van de reis is traditioneel afzakken naar een Outletshop en van de ene winkel naar de andere lopen tot we gevonden hebben waar we op zoek naar zijn. Het boodschappenlijstje was rijkelijk gevuld, maar gelukkig toegespitst op enkele winkels waar we meestal naar toe gaan.

Het werd eigenlijk nog een spannende dag en wel in de letterlijke betekenis. In de voorwaarden van de autoverhuurfirma stond dat wij de wagen zo leeg mogelijk moesten binnen brengen. Je moet dat natuurlijk niet letterlijk nemen. Alhoewel ik dit jaar toch een poging heb ondernomen. We kregen dit jaar een Chevrolet Cruze om mee rond te rijden. Toevallig hebben wij thuis zelf zo een model, weiliswaar geen benzineversie met een automaat, maar toch het verbruik van deze wagen had ik redelijk snel onder controle. Ik had minitieus uitgerekend hoeveel gallons ik in de laatste tankbeurt moest indoen om met enkel de reservetank toe te komen bij de verhuurfirma.

Buiten de waard gerekend natuurlijk.Ons madam had gisteren nog een outfit van Calvin Klein gezien bij Macy's. In plaats van het onmiddellijk aan te schaffen, besloot ze om vandaag eerst te kijken of ze het bewuste artikel niet in de Outletshop kon vinden tegen een betere prijs. Wat had je gedacht? Nee het lag er niet. Dus kon ondergetekende rond rijden om het aan te kopen. Mijn uitgekiend verbruikspatroon kwam deftig in de knoei te liggen. Al snel blinkte het reservelampje. Met in het achterhoofd de 70 km die we nog voor de boeg hadden om de wagen van het hotel naar de luchthaven te brengen, keek ik angstvallig naar de nog resterende mijlen die het dashboard aangaf. Lap, daar had je het. Ook in deze versie van de Cruze hebben ze dezelfde onhandigheid ingebouwd. Van zodra hij aangeeft dat je nog 60 km kan rijden, slaagt een tweede alarm aan. Op zich niets verkeerd. De onhandigheid bestaat erin dat je niet meer kan volgen hoeveel km er over blijft. Zodra het tweede alarm aangaat verschijnt erop de display 'Low'. Typisch zo een melding waarvan je weet dat het accuraat is, maar waar je totaal niets mee kunt aanvangen. Er zat niets anders op dan voor 5 dollar benzine aan te kopen. De benzineprijs is hier in vier weken van 3,29 naar 3,69 dollar per gallon (3,78 liter) gestegen. Eind goed alles goed, ze heeft wat ze wilde, wij zijn veilig teruggekeerd en kunnen beginnen aan de valiezen te maken voor de terugreis.

Read More

Dag 25 - Atlanta

Het is zondag en wij zijn in Atlanta. De trouwe lezers raden het al; Colette moet naar de kerk. Haar kerk bij uitstek hier in Atlanta is de New Ebenezer Baptist Church. De kerk waar Dr Martin Luther King nog dominee geweest is. Twee jaar geleden vloog ik met mijjn klikken en klakken bijjna buiten, toen ik foto's aan het nemen was van de viering. De veiligheidsagenten waren daar toen niet mee opgezet. Je moet weten dat elke misviering wordt opgenomen en de DVD wordt te koop aangeboden. Ze noemen dat oneerlijke concurentie.

Vroeg opstaan was dan ook het motto om haar om 07:45 af te kunnen zetten. Gelukkig ken ik ondertussen mijn weg in Atlanta en konden we eerst nog genieten van de spek met eieren. Eens haar veilig en wel afgezet voor de kerk moest ik nog een bezigheid voor mij zelf zoeken. Het King Center met de begraafplaats van Martin Luther King en zijn echtgenote ligt tegenover de kerk. Om acht uur 's morgens is er niet veel volk op de been en het zonlicht zit in de goede richting. Ik beslis dan maar om wat foto's te nemen en te mediteren terwijl de vogeltjes in de achtergrond zachtjes fluiten.

Lang duurt de rust echter niet, een groep jongelingen is op uitstap en het graf is een verplichte stop zo te horen. Allemaal hun GSM uithalen en één voor één een foto nemen, dan per groepjes van drie, vier om tenslotte een foto te nemen van de hele groep. Eigenaardig genoeg wordt op geen enkel moment stil gestaan bij de historische betekenis van deze plaats. Zelfs de volwassen begeleiders zien er het nut niet van in. Gelukkig gedragen ze zich nog en laten ze de bewijsstukken van hun consumptiemaatschappij niet achter.

Hoelang zo een misviering duurt is moeilijk in te schatten. Zelf had ik gerekend op minstens 1,5 uur. Het werd uiteindelijk langer. Voor mij echter 10 minuten te lang. Ik had mij op een schaduwrijke plaats gezet, maar hoe hoger de zon klom des te meer muggen waren er te zien en na er twee naar de eeuwige jachtvelden gestuurd te hebben, besloot ik toch maar naar het portaal van de kerk te gaan. Het was daar stukken frisser dan buiten, geen plaats voor de muggen dus. Ze hadden de slag wel gewonnen, ik voelde al minstens vier pijnlijke beten.

Na enkele minuten was het weer van dat. Meneer, kan ik u helpen? Wat doet u hier? Een korte vriendelijke uitleg, dat ik op mijn echtgenote aan het wachten was, bleek gelukkig voldoende overtuigend. Door de glazen deuren kon ik een tachtig koppen tellend koor zien zingen en swingen. De dynamiek straalde er zo van af en ik betrapte mij erop dat ik stond mee te wiegen met de muziek die door de boxen weerklonk. Ik moet toegeven, zo een misviering van hen is zeer aanstekelijk, maar die lange sermoenen en preken zijn er voor mij teveel aan.

De afspraak was dat zij naar de misviering mocht gaan en dat ik de wedstrijd van de Belgen tegen Rusland mocht bekijken. Dat verhaal kan ik kort houden; het was een draak van een wedstrijd die gelukkig werd afgerond met een goal van de Belgen.

In de namiddag bezochten we nog een winkel die voorkomt in één van de sitcom's die ik volg. De sitcom heet 'Last man standing' met in de hoofdrol Tim Allen. Hij doet de marketing voor de winkel 'Outdoor world' waar spullen worden verkocht voor jagers en vissers. De serie speelt zich af in Denver, Colorado maar ook hier worden de bezoekers verwelkomd met de volgende zin boven de toegangsdeur: 'Welcome fisher, hunter and other liars'.

Je moet er geweest zijn om het te geloven. De aankleding van de winkel is zonder te overdrijven uitzonderlijk. Alleen al daarvoor kom je naar hier. De kinderen worden bezig gehouden met een klimmuur, een schietstand en een grote aquarium met enorme vissen. Een mooie afsluiter van deze dag.

Bekijk de foto's op Picasa.

Read More

Dag 24 - Marietta

Een reis plannen op voorhand is goed, maar je moet er steeds mee rekening houden dat je afhankelijk bent van de informatie die je krijgt of vindt. Zo gingen we vandaag Marietta bezoeken omdat ze er tijdens het weekend naar aanleding van de 150ste verjaardag van de gevechten om Marietta tijdens de burgeroorlog gingen herdenken door de stad terug in de sfeer van toen te brengen met allerlei tentoonstellingen, een parade van re-enactors, een modeshow van die tijd en een aantal begeleide bezoeken.

De timing van die events was echter niet terug te vinden op de website van de organisator. Een mailtje bracht ook geen opheldering, bij gebrek aan beleefdheid om het zelfs te beantwoorden. Op goed geluk reizen we af naar Marietta. Het ziet er veel belovend uit als we de stad binnen rijden; overal Zuiderlijjke en Noordelijke vlaggen, een markt met standjes en mensen gekleed in uniformen van de burgeroorlog.

Het eerste informatiestandje dat wij tegenkomen vragen we wanneer de modeshow zal plaatsvinden. Ze vallen uit de lucht. Daar weten ze niets van. Als ik hen attent maak dat de website hetzelfde logo heeft als dat op hun polo's valt iemand zijne figuurlijke frank. Dat is de website van de stad. Zij verzamelden de informatie en hebben alles online geplaatst. Ze raden ons aan om naar het bezoekersbureau ons licht op te steken.

Wat had je gedacht; de dame keek ons aan zoals een koe die een trein ziet passeren. Dan maar ons licht opsteken in het Museum of History. Twee jaar geleden hadden wij dit al bezocht. Een vriendelijke dame doet de moeite om de bewuste website te openen. En kijk: daar staat al de informatie. Een re-enactor, die de gids is in het museum, weet al onmiddellijk hoe de vork in elkaar zit. De parade van de re-enactors werd afgezegd omdat er geen geld was om hen door de politie te laten begeleiden en de straten af te zetten. Dit werd weken geleden al aan de stad gemeld met de vraag om de website aan te passen. Een kort telefoontje naar het National Park heldert ook de modeshow op. Deze is niet vandaag gepland, maar volgende week. Hoe, is dit nog niet aangepast?

Uit compasie of pure schaamte voor het falen van de stad biedt ze ons ter compensatie een gratis toegang aan zodat wij toch niet helemaal voor niets vanuit België naar Marietta gekomen zijn. We danken haar voor dit royal aanbod, zij kon natuurlijk toen nog niet weten dat wij zo wie zo ggratis toegang hebben als militairen. De tijdelijke exhibitie stelde Victoriaanse trouwjurken ten toon. Ons Coletje had al snel gezien dat er twee exemplaren hingen die je mocht passen. Even de toilet ingewipt en veranderd van outfit. In welke van de 2 trouwjurken vinden jullie dat ze het best staat?

Als bedanking laten we de foto's van Colette in de trouwjurken aan de behulpzame dame zien. Voor wat hoort wat.

bekijk de foto's op Picasa.

Read More

Dag 23 - LaGrange

Twee jaar geleden bezochten we al eens het Explorations in Antiquity Center te LaGrange, Georgia. We kregen toen een triclinium te zien waar ze de mogelijkheid boden om een bijbelse maaltijd te nuttigen. Omdat we dit toen niet konden, had ik ditmaal op voorhand gevraagd of het mogelijk was om ons bij een groep toe te voegen. Vorige week kreeg ik dan bericht dat er een mogelijkheid was om bij een groep catechisten aan te sluiten.

LaGrange ligt in Georgia, met andere woorden in een andere tijdzone. Om tijdig aan te komen moesten we dan ook vroeg vertrekken. Om 05:30 was ze al niet meer te houden. Ze lag als een klein kind op Sinterklaasdag in haar bed rond te draaien. Laat staan dat er van slapen nog iets in huis komt. Om 06:00 sta ik dan maar op, ontbijten we en laden de bagage in de auto. Integenstelling tot andere lange ritten, valt ze nu niet in slaap. Ons tantje nonneke is echt wel gemotiveerd vandaag.

Om 12 uur begint dan de inwijding in een bijbelse maaltijd. We betreden het triclinium, een formele eetzaal, waar de Romeinen al liggend aan een tafel hun maaltijden nuttigden. Deze zaal is een replica van deze die ze hebben teruggevonden in Herculaneum, een oude stad vernietigd door de vulkaan Vesuvius. Gelukkig mochten we zitten en moesten we niet op onze linkerzijde liggen. Gewoon aanschuiven en starten met de maaltijd was er echter niet bij.

We kregen een introductie in het ceremonieel dat tijdens de eerste eeuw gebruikelijk was bij de joden. Al de verschillende termen die ze naar ons hoofd gooiden, ben ik al lang vergeten. De aalmoezenier zal wel in zijn haren scharten als hij te weten komt dat ik als een priester de consecratie heb uitgevoerd. De drank zegenen en drinken en daarna hetzelfde met het brood. Het enigste dat nog ontbrak was een klaroen die het Te Velde speelde. Na deze zegening moesten we één van de drie bitter smakende items in zoutwater drenken en een hap van nemen. De keuze bestond uit peterselie, ajuin of radijs. De bittere smaak refereerde naar de miserie die de joden hadden doorstaan als slaven bij de Egyptenaren en hun vlucht uit Egypte. Gevolgd door Charoset, in dit geval een mengsel van rozijnen, kaneel, noten, en appel/abrikozenmoes.

Het voorgerecht bestond uit artisjokkenmoes, olijven, druiven, rozijnen, gedroogde abrikozen, vijgen en honing. De linzensoep werd gevolgd door een salade met kippensaté. Ondertussen kregen wij een les protocol: wie zat waar en waarom. Aan de hand van deze kennis moesten we dan de tafelschikking samenstellen zoals ze bij het Laatste Avondmaal er had uitgezien. Heb ik eens goed gelachen bij al die onkunde van de Catechisten. Ik ken misschien mijn catechese niet, maar mijn tafelschikking mocht er wel zijn.

Na de maaltijd kregen wij een geleid bezoek aan het centrum. Twee jaar geleden moesten we dit alleen bekijken. Nu kregen wij interessante informatie te horen die het een en ander beter verklaarde. Gelukkig voor mij waren de dames catechisten murw geslagen van de drukkende warmte en begonnen ze niet met elkaar te discussiëren. Colette gaf wel af en toe de aanzet, maar de vis wilde niet bijten. Gewoon in een koel hoekje wachten tot ze gaar gekookt waren, was een goede strategie. Toegegeven het eten smaakte goed, madam heeft haar geamuseerd en ik heb goede punten gescoord. In mijn wereld was dit een goede dag. Me happy.

Bekijk de foto's op Picasa.

Read More

Dag 22 - Danville en Birmingham

Eén van de criteria om in een staat iets te bezoeken, is nagaan welke belangrijke personen in die staat geboren zijn waarvoor er een museum werd opgericht of een natonal park. Presidenten, uitvinders, artiesten, kunstenaars, ... noem maar op. Indien het enigszins in de omtrek ligt waar wij passeren dan is een bezoek te overwegen. 

In Alabama is dat Jesse Owens, de atleet die er in slaagde om 4 gouden medailles te behalen tijdens de Olympische Spelen van 1936 te Berlijn. Hij werd in Oakville geboren in 1913 als laatste van tien kinderen. Zijn vader was een pachter en zijn jongste bezorgde hem veel problemen vanwege zijn gezondheid. Tot zijn zesde worstelde hij veelvuldig met longontstekeningen. 

Hij heette eigenlijk James Cleveland maar zijn vrienden spraken hem aan met JC. In school verstond de juffrouw het met Zuiders accent uitgesproken JC als Jesse. Hij durfde haar niet te verbeteren en zo werd hij ook bekend. Op zijn veertiende ontmoette hij zijn Rose. Hij overtuigde zijn vriend twee jaar later om hen te voeren naar Pensylvania, waar ze een vrederechter vonden die hen wilde trouwen. Hij was 16 en zij 14. Ze hadden samen drie dochters. In dit museum kregen we een film te zien van zijn wedstrijden tijdens de Olympische Spelen. 

Tijdens de kwalificaties voor het verspringen had hij nog geen geldige sprong. Vlak voor zijn laatste sprong, zei de Duitser Luz Long dat hij zijn beginpunt verder naar achter moest leggen. Deze Duitser had hij in het atletenkamp leren kennen en ze raakten bevriend. Met deze raad sprong Jesse de kwalificatielengte en mocht hij naar de finale. In de finale verbeterden beiden bij elke sprong de afstand van hun tegenstander. De laatste sprong van de Duitser was ongeldig, Jesse sprong een wereldrecord. Voor de ogen van Hitler en 110.000 toeschouwers was Long de eerste die Jesse uitbundig feliciteerde. Ze bleven vrienden totdat Long in 1943 stierf aan het front.

In de namiddag keerden we terug naar Birmingham om het Vulcan Park te bezoeken. Birmingham ontstond nadat in de tweede helft van de 19de eeuw ijzererts, steenkolen en kalksteen werd gevonden. De nabijheid van deze ingedriënten zorgde dat Birmingham het centrum van de ijzernijverheid werd.

Tijdens de Louisiana Purchase Exposition te St Louis, Missouri wilde Alabama dit benadrukken door een groot ijzeren beeld tentoon te stellen. Het werd het beeld van de god Vulcan. Het werd gerealiseerd in zeven maanden. De voet was groot genoeg om een volwassen man in onder te brengen, vier personen konden met gemak lunchen in het hoofd  en 2 mannen konden achter elkaar liggen in de holte van de rechterarm. 

Na de tentoonstelling werd het 17 meter hoge en 50 ton wegende beeld terug vervoerd naar Birmingham. Het kreeg een prominente plaats in het park.

Bekijk de foto's van Danville en Birmingham op Picasa.

Read More